هاشم شکوهی، متولد ۱۳۱۲ ه.ش و ساکن شهر مقدس مشهد است که به نام خانوادگی خود «شکوهی» تخلص می‌کند. پدرش محمدتقی که به شغل آهنگری مشغول بود، در نقاره‌خانه حرم حضرت علی‌بن‌موسی الرضا علیه‌السلام ـ هم‌چون پدر خویش ـ خدمت می‌کرد. فرد باایمانی بود و دغدغه عجیبی نسبت به آوردن رزق حلال بر سر سفره خود داشت. صبح خود را با خواندن یک جزء قرآن شروع می‌کرد و از خدا تقاضای فرزندانی محب امیرالمؤمنین (ع) داشت. یکی از آن فرزندان، شاعر مورد بحث ماست که از شش سالگی به مکتب‌خانه رفت. ده ساله وارد مدرسه علوم دینی شد تا از محضر استادانی چون شیخ علی کاشانی (فرید اسلام) استفاده کند. دانستن علوم حوزوی در اشعارش نقش داشت. در مکتب‌خانه توسط ابیاتی از «جودی خراسانی»، با شعر آشنا شد و در همان سن و سال، اولین اشعارش را سرود. خود را مدیون حیدر آقا تهرانی «معجزه» می‌داند و خاطراتی از وی دارد. این بیت مشهور از اوست: خنده‌کنان می‌رود روز جزا در بهشت هر که به دنیا کند گریه برای حسین از «شکوهی» دو اثر با نام «شکوه شعر» منتشر شده است که دفتر اول را «منظر دل‌ها» و دفتر دوم را «آینه حکمت» نامیده است. این شاعر مشهدی سرانجام در تاریخ ۱۴ دی ۱۳۹۴ به عالم باقی پر کشید و در خواجه ربیع به خاک آرمید“
