یادمان مدافعان حرم

درخت درباور و فرهنگ‌ ما جایگاه ویژه و ارزش و تقدسی خاص دارد. از جمله درختانی که برای مردم ایران دارای مفاهیم رمزی و نمادین و دارای قدرت اساطیری بوده، سرو است.

سرو، نماد نامیرایی، مردان بزرگ، جاودانگی، عظمت، نیکی، آزادی و آزادگی است.

سرو جان جوانی است که برای رسیدن به نور، سربلند، قامت راست می‌کند و استوار می‌ایستد.

و چه چیز با ارزش تر از جان انسان است؟

سروهای جوان و نوجوان این آب و خاک، برای رسیدن به نور، برای سرافراز ماندن باورها و چشیدن طعم آزادگی، در هر حادثه‌ای از جان گذشته‌اند.

اگر دهه‌ها قبل باید از مرزهای جغرافیای این سرزمین دفاع می‌کردند، این سال‌ها تبدیل به پاسداران حریم اهل بیت شدند.

آن‌ها به نام مدافعان حرم رفتند تا با تأسی به نور، حافظ حریم و باورهای سبزی باشند که انسان را آزاد و آزاده، آرزو می‌کند..

این سروهای سبز جاوید اگر نبودند، شاید من و تو هم نمی توانستیم بی ترس از انفجار و جنگ و انتحار، به شوق نوروز هفت سین بچینیم و آرامش یک خواب شبانه در خانه‌پدری را به خواب ببینیم.

این سروها، از جان گذشتند تا خدشه‌ای به برگ‌های سبز اندیشه و باور ما وارد نشود.

حالا نوبت ماست که ارزشها این ایثارگران را پاس بداریم و مدافع فرهنگ سرخ جانبازی و شهادت، به پای باورهای ارزشمند و جاودانه، باشیم.

نوبت ماست که هنرمان را خرج ساختن نگارۀ این نمادهای آزادگی کنیم.

ایستگاه مدافعان حرم، جلوه‌ای از همین نیکوداشت و پاسداری است.مجموعه‌ای از سروهای نمادین که نام و مرام مدافعان حرم را بازگو می‌کند. با  قرارگرفتن در محل این سازه و فرستادن صلوات، نورهایی روی درختان سرو روشن می شود و با تعدد افراد و بیشتر شدن صدای صلوات نور، تا بالای درختان سرو روشن می شود.