یادمان هم سایه

هم دیوار، هم‌هوا، همسایه. هم‌سایه‌بودن، زندگی در سایه هم است.

اگر کسی نخواهد سایۀ دیگری باشد، نخواهد بخشی از سایه‌های مشترک باشد، محکوم است به انزوا، به رفتن، یا ماندن و آزار دیدن از بی‌سایگی. بی همسایگی!

حقیقت این است که سایه هر كدام از دو همسایه باید تضمین آرامش، امنیت، آسودگی و اعتماد دیگری باشد.

برای ما که در همسایگی حضرت رئوف زندگی می‌کنیم، همسایگی بخش مهمی از زندگی است. همسایه، هم‌نفس، همدل، همراه و هم‌زبان زندگی ماست.

نزدیک ترین به خانه و حریم زندگی و باورها و روزمرگی‌های ما.

و زندگی چه چیزی به غیر از چشیدن طعم خوش آش نذری همسایه در کاسه گل‌سرخی، می‌تواند باشد؟

یا نوشیدن فنجانی چای روی ایوان مشترک خانۀ چند واحدی؟

یا طاقباز خوابیدن روی پشت بام وقتی چند متر آن‌طرف تر همسایه از داخل پشه بند، به شما هم هندوانه خنک تازه قاچ کرده تعارف می‌کند؟

زندگی همان بیدار شدن اول صبح با صدای خروس بی‌محل همسایه است که حالا قرار است خانه قدیمی‌اش را بکوبد و به محل تازه‌ای برود.

زندگی حتی همسایگی در یک محله هم نیست. یک همشهری، هم‌وطن، هم‌زبان، هم‌فکر در هر نقطه‌ای روی این کرۀ اکی می‌تواند همسایه و دیوار به دیوار زندگی و اشک‌ها و لبخندهای ما باشد.

اصلا ما از زندگی همین همدلی‌های اصیل و سادگی‌های ناب و کم‌یاب را می‌خواهیم.

همین همسایگی‌هایی که در همسایۀ بزرگوارمان در نقل حدیثی از حضرت رسول فرموده‌اند:  “همسایه خوب چون گلی خوشبوست که با رایحه خود جان آدمی را معطر می‌سازد، روح و روان را صفا می‌دهد و طراوت زندگی را افزون می‌سازد.”

ما حتی در کلیشه‌ای‌ترین نگاه برای خانۀ همۀ همسایه‌های زمینی‌مان ، چراغ آرزو می‌کنیم چون باور داریم حوالی خانۀ خودمان روشن‌تر می‌شود!

ایستگاه هم‌سایه ماکتی از شهر مشهد است که نشان از هم سایگی با امام رضا (ع)، همسایگی شهروندان شهر و همسایگی کشورهای هم زبان( افغنستان و تاجیکستان) است. در این نماد شخصیت های ایرانی ، افغانستانی و تاجیک قرار دارند.

این المان دارای کیو آر کد هایی است که به محتواهایی همچون، مدافعان حرم، بی بی کمپیرک و آیین های نوروزی کشورهای همسایه در وب سایت متصل می شود.