جشنواره بین‌المللی هنرهای شهری مشهد در این دوره بستر مناسبی ایجاد و سعی کرده است به مفاهیم و انتقال آن به‌صورت تعامل با مخاطب توجه کند. خراسان و مشهد از سویی به‌سبب وجود مرقد مطهر امام‌رضا(ع) و از جهت دیگر به‌علت جایگاه تاریخی و ادبی خاصشان، در زمینه‌های فرهنگی و هنری ظرفیت خوبی دارند. عفت‌السادات افضل‌طوسی، داور بخش بین‌الملل جشنواره و دارای مدرک دكتری هنر و طراحی از دانشگاه هونگ ایک کره‌جنوبی، در گفت‌وگویی کوتاه با خبرنگار جشنواره، بر ظرفیت جشنواره بین‌المللی هنرهای شهری مشهد برای ایجاد بستر تعاملات فرهنگی تأکید کرد.
داور جشنواره در ابتدا گفت: وجه بین‌المللی جشنواره کمک می‌کند میان ملت‌ها تعامل فرهنگی وجود داشته باشد. اینکه جشنواره‌ای بین‌المللی داشته باشیم و از ملت‌های مختلف و دست‌کم در حوزه کشورهای مسلمان شرکت‌کننده داشته باشد، رویدادی است که راه را برای تعامل فرهنگی باز می‌کند. اما تمایز اصلی این جشنواره و جشنواره‌های دیگری که سابق بر این وجود داشته است، در موضوع جشنواره و نه در بین‌المللی‌بودن آن است.
عفت‌السادات افضل‌طوسی افزود: در این دوره مدیران جشنواره فضای عمومی را دیده و سعی کرده‌اند المان‌ها صرفا تماشایی نباشند، بلکه جایی برای نشستن و فضایی برای تعامل با محیط و مخاطب فراهم کنند. بخش تعاملی این جشنواره و پاویون‌ها بخش جدیدی است. تعامل انسان با محیط، انسان با فضا، المان‌ها با فضا، فرهنگ در فضا را در واقع به‌شکلی جدید احیا کرده است که به‌عقیده من از این نظر کار بسیار مثبتی است.
افضل‌طوسی درباره رویکرد جشنواره گفت: هنر شهری مرز بسیار مشترکی با گرافیک محیطی و هنر عمومی دارد. البته نخستین‌بار در کشور است که کاری به این شکل انجام می‌دهند تا فضاهای مشترکی را برای عموم مردم ایجاد کنند و این را به مسابقه بگذارند. به‌نظر من اگر موضوع عمومی باشد، می‌تواند کاملا بین‌المللی برگزار شود، اما زمانی که شما به آن موضوع می‌دهید و جنبه زیارتی‌بودن شهر را به موضوع اضافه می‌کنید و می‌گویید افراد با اهداف معنوی به این شهر سفر می‌کنند و این وجه را به نمایش می‌گذارید، ممکن است دیگر بین‌المللی نباشد. در اصل وجهی را به نمایش می‌گذارید که همان معنوی‌بودن و زیارتی‌بودن شهر مشهد است.
وی تصریح کرد: در حقیقت هنر تعاملی زیاد شناخته‌شده و خیلی آسان نیست، بلکه هنری است که هم با ایده‌های جدید سروکار دارد و هم کار با دنیای دیجیتال؛ به این ترتیب که باید بتوان یک فن را با هنر آمیخته کرد. بیشتر کارهای تعاملی که انجام می‌شود، داخل استودیو است، اما باید این کارهای داخل استودیو را وارد فضای عمومی کرد و این بدون شک به خلاقیت و نوآوری نیاز دارد و کار ساده‌ای نیست. کار سختی است که بتوانیم هنر تعاملی را در فضای شهر زیارتی عرضه کنیم و در عین حال بین‌المللی هم باشد و زبان بین‌المللی هم داشته باشد.
افضل‌طوسی درباره تعاملی‌بودن آثار نیز گفت: به‌نظر من این رویکرد اولین‌بار انجام شده است و آثار پیشنهادی دریافت‌شده در قسمت تعاملی‌بودن قدری مبهم هستند. سازنده‌ها تمام‌وکمال نمی‌دانستند که چطور آن را تعامل ببخشند و در آثار پیشنهادی دیدم که گاهی محیط نمی‌توانسته است زیاد دست‌کاری شود و فقط مخاطب باید با محیط تعامل برقرار می‌کرد. در ایران کمتر تجربه چنین کاری را شاهد هستیم. شاید در حوزه هنر دیجیتال در برخی نمایشگاه‌ها به مقدار خیلی کم انجام شده است. این هنر به‌ویژه در زمینه شهری تجربه بسیار کمی دارد، به همین دلیل است که به نظر بنده و با مشورتی که با سایر داوران داشتم، در این قسمت زیاد جواب نگرفته‌ایم به‌ویژه در قسمت تعاملی‌بودن آن. البته تجربه بنده به‌عنوان کسی که سال‌های سال در کارهای فرهنگی فعالیت کرده است، به من می‌گوید که گاهی در یک جشنواره فقط یک دانه کاشته می‌شود که به‌بارنشستن آن سال‌ها طول می‌کشد.
داور بخش بین‌الملل جشنواره هنرهای شهری مشهد افزود: نظر من این است که ما آثار تعاملی را خیلی خوب نمی‌شناسیم و هنوز بحث هنر تعاملی زیاد روشن نیست. در یک اثر هنری حداقل اتفاقی که رخ می‌دهد، تعامل است. اگر در این جشنواره سه‌چهار اثر خوب ارائه شود، می‌تواند الگویی برای آیندگان باشد. ضمن اینکه دیده‌شدن مخاطب و مردم برای عموم مردم زبانی جدید است و این بسیار خوب است و به‌نوعی زمینه‌ساز بسیاری از اتفاقات فرهنگی خواهد بود.
