یادمان جلوس نوروزی

نوروز نخستین روز بهار و یکی از کهن‌ترین جشن‌های به جا مانده از دوران ایران باستان است. نه فقط در ایران که نوروز در برخی دیگر از کشورها مثل تاجیکستان، افغانستان، روسیه، قرقیزستان، قزاقستان، سوریه، عراق، گرجستان، جمهوری آذربایجان، آلبانی، ترکیه، ترکمنستان، هند، پاکستان و ازبکستان تعطیل رسمی است و مردم اعتدال بهاری را جشن می‌گیرند.

قصه نوروز در فرهنگ ایران‌شهر، با دید و بازدید یا عید دیدنی گره خورده. روز نوروز با بازدید و دیدار اقوام و خویشان شروع می‌شود. در خراسان ما روز اول عید، روز جلوس نوروزی بزرگان خانواده است. در این روز عزیز، معمولا بزرگ خانواده یا بزرگ محل در خانه می‌نشیند و همه به دیدن او می‌روند.نوروز را به او تبریک می‌گویند و دستش را می‌بوسند.  او هم متناسب با مقام و موقیعت و استطاعت خودش، اسکناس یا هدیه‌ای به عنوان عیدی به هر کدام از دیدارکنندگان می‌دهد.

پیش‌تر که دست و دل بزرگ‌ترها وسیع‌تر و توقع کوچک‌ترها کمتر بود، جلوس نوروزی، حال و صفای بیشتری داشت.پر بود از حال و احوال و گپ زدن از خوشی‌‌های ساده و دلخوشی‌های ماندگار.این سال‌ها اما دغدغۀ بزرگ‌ترهابیش‌تر از گپ و گفت و دلخوشی، جور کردن دخل و خرج نوروزی‌ست. اصلا با این وضع تورم و الاکلنگ درآمد و بدهی خیلی‌ها دنبال راه حلی برای پذیرایی از مهمون‌های جلوس نوروزیشان می‌گردند. از کجا معلوم؟! شاید اگر وضع به همین منوال پیش برود پای گلریزان هم به سنت‌های نوروزی باز شد!

از شوخی گذشته ایستگاه جلوس نوروزی، سازه‌ای به شکل ایوان خانه قدیمی است که در هر طاق آن تصویر یکی از شعرا (سه شاعر، سعدی، حافظ و فردوسی) به صورت ایستاده  قرارگرفته اند، در قسمت نشیمن گاه جلو تصویر مردمی است که جلوس کرده اند. مخاطب در قسمت جلو و پایین تر از محل جلوس می گیرد و با فشردن هریک از سه دکمه روی سکویی که قرار می گیرد. اشعار شاعر مرتبط را می‌شنود.