یادمان آشیانه

ما آدم‌ها قربانی نبودن عزیزانمان هستیم. دلتنگ نرسیدنشان، ترسان از لرزش آشیانی که در برابر باد ساخته‌ایم. فصل‌های زندگی که پشت هم می‌روند و می‌آیند، در ازدحام کوچ پرندگان، آدمها کبوترانی که در دلشان، لانه گذاشته بودند، گم می‌کنند.  قصه هرکدام از ما اگر برسد به تعلیق یک آشیانه خالی میان دهلیزها گرفتۀ قلب.، بیهودگی دست روزگارمان را خواهد گرفت.

قصه آن‌جا شیرین می‌شود که دو پرنده آزادانه در آشیانۀ قلبمان بمانند. اگر پرشکسته و مغمومند، تیمار شوند و التیام پیدا کنند، اگر کز کرده‌اند در گوشۀ انزوا، به شور عشقی، بال و پر بگیرند. نعمتِ این رنج سرانجام ما را به آرامش خواهد رساند. آرامشی که حاصل از رضایت است.

رضایت مقام راضی بودن است از هر آنچه تقدیر خداوند سر راه ما قرار می‌دهد.  و خوشبختی جز رضایت نیست. اگر راضی بمانیم روزی همین حوالی، کبوتر رفته به آشیانه باز می‌گردد. ایوان خانه پر از شکوفه‌های سیب می‌شود.  خندیدن سراغی از ما خواهد گرفت. و اگر شکرگزار این رضایت و خوشبختی باشیم، آفتاب از سمت آشیانۀ ما طلوع خواهد کرد. دست‌هایمان از ترس و تردید و اضطرا، نخواهد لرزید. و دلمان خوش خواهد ماند به آواز آرامِ گنجشک‌هایی که به جای جیک جیک مستانۀ بهار، تصمیم گرفته‌اند تا دیر نشده آشیانۀ زمستانی‌شان را  سر و سامان بدهند.

گنجشک‌هایی که دیگر هرگز دست و دلشان از ناامنی و ویرانی، از باد و باران و زمستان، از کینه و دشمنی کلاغ ها نمی‌لرزد.  ما ایمان داریم اگر آشیانه‌ها محکم و با ثبات باشند نه فقط گنجشک‌ها که کلاغ‌ها هم روزی به خانه امنشان خواهند رسید.

ایستگاه آشیانه، سازه‌ای‌ست برای سنجش آرامش. این المان براساس بازی اعصاب سنج طراحی شده و دارای 7 مرحله است که پس از پایان هر مرحله، پرنده روی سازه، آواز می خواند.