یادمان بهار مردمان

اغلب ما در زندگی یک “منتظر” همیشگی هستیم. خیلی از دقایق و ساعت‌های عمر کوتاه ما صرف انتظار کشیدن می‌شود.

انتظار برای رسیدن بهار، پیامک واریز حقوق، تعطیلات بعدی، شغل بهتر، یک رابطه ارزشمند یا موفقیت.

میان این همه انتظار، گاهی آدم دلش یک اتفاق خوب می‌خواهد، یک پیشامد ساده که از روزمرگی نجاتش بدهد.

یک اتفاق که ناغافل از راه برسد و حال دلش را عوض کند. یک اتفاق که مثل شکوفه‌ زدن درخت باغچه حوالی بهار، وجودش را گرم کند و یک لبخند واقعی روی صورتش بنشاند. در زندگی خیلی وقت‌ها، خیلی‌ها منتظر رسیدن این اتفاق هستند؛ اتفاقی که شاید درست ندانند چیست، اما باور دارند که اگر از راه برسد، حالشان را خوب می‌کند.

این اتفاق هرچیزی می‌تواند باشد؛ دیدن دوبارۀ یک دوست، رسیدن دوباره دسته‌های نرگس به گل‌فروشی‌ها؛ بیقرار شدن از یک عشق یا فرج امامی که حتی زمین قرن‌هاست چشم انتظار قدم‌های اوست.

انتظار همان عشق واقعی‌است. مهم نیست چقدر طول بکشد، مهم این است که عشق واقعی ارزش انتظار را دارد!

و چه عشقی بالاتر از دل خوشی و خوشدلی برای تمام آدمها!

چه عشقی بالاتر از حکومت صلح بر اقلیمِ قلب‌ها!

چه عشقی بالاتر از این‌که باشیم و کسی که تمام عمر منتظرش هستیم بالاخره همراه چلچله‌های بهاری از راه برسد!

کمک گرفتن از زیبایی‌های طبیعت به ویژه گل‌های زیبا و رنگارنگ برای قوت بخشیدن به مضامین عاشقانه و عرفانی رسمی دیرینه است، در این میان و از میان گل‌ها، گل نرگس برای ما نماد عشق و زندگی و انتظار است.

نماد رسیدن بهار برای همۀ مردم.

ایستگاه بهار مردم با همین نگاه طراحی شده است. عناصر موجود در این المان با نمادهایی مربوط به مهدویت آمیخته‌است. فردی که سربند یامهدی دارد و بدنی تاریک و آسمانی که قلب آن می درخشد، عناصری چون شمسه 14 پر که نماد چهارده معصوم بوده و گل نرگس در این سازه به چشم می‌خورد.

تعامل این المان به گونه ای است که فرد با قرار گرفتن در محل جایگاه با عث روشن شدن قاب المان می شود.