یادمان خانواده

خانواده می‌تواند کوچک و کم جمعیت باشد مثل خانواده‌های جوان امروزی، یا بزرگ و پرتعداد مثل خانواده‌های شلوغ دیروز.

خانواده می‌تواند مستحکم و گرم باشد؛ یا سرد و از هم گسیخته…آنچه اهمیت دارد این است که خانواده هرجا و به هرشکلی که باشد مایۀ هویت و دل‌گرمی آدمهاست و حرمتش بر تک تک ما واجب!

کاشناسان علوم انسانی، خانواده را کوچکترین و درعین حال مهمترین نهاد اجتماعی می‌دانند اگر قرار است این وطن جای خوبی برای زندگی ما باشد، بهترین کار توجه و اصلاح و بهبود کیفیت خانواده است. خانواده آسیب پذیرترین گروه در برابر آسیب‌های اجتماعی ست.

معمولا هر مشکل و آسیبی از خانواده شروع می‌شود.  و اگر این مشکل و مسئله پیشبینی و پیشگیری نشود به جامعه هم نفوذ پیدا می‌کند. و بدیهی است که اصلاح جامعۀ بزرگ تا چه حد سخت تر و طاقت فرساتر از سامان دادن خانواده است.

خانواده ای که اثرگذارترین نقش را در پرورش سرمایه‌های انسانی و خوب ساختن داستان جامعه دارد. خانواده یک جایگاه مقدس، یک پناهگاه امن، یک کارخانۀ پیچیدۀ انسان سازی‌ست! اگر ما و شما خودمان یا فرزندانمان را از داشتن چنین امنیت و آرامشی محروم کنیم، ایجاد هرج و مرج در آینده خودمان و وابستگانمان قابل پیشبینی است.

نعمت خانواده یک امانت آسمانی‌ در دست‌های ماست که اگه قدرش را ندانیم و مراقبتش نکنیم، می‌تواند حسابی زمینگیرمان کند.

فراموش نکنیم ما به این دنیا آمدیم، تا از اندوه دور باشیم! تا یک چشم‌انداز روشن و امیدوار، برای آیندۀ خودمان و نسلی که از ما به جا می‌ماند، باقی‌بگذاریم. اگر اوضاع خیلی خوشایند نیست، کمی رویا پرداز باشیم! و همراه شاعر زمزمه کنیم: کاش بیفتند اتفاقات خوب؛ کاش معجزه شود… از قاب‌های روی دیوار، لبخند بریزد، از دل گلدان‌ها، بهار بشکفد و از منافذ سقف‌ها، بهشت چکه کند… کاش بیفتند اتفاقات خوبی که تصورشان هم محال بود خورشید عمیق‌تر از همیشه طلوع کند و تا همیشه بتابد

ایستگاه خانواده، نمایی هنرمندانه از یک خانواده صمیمی است. مجسمه‌ای نمادین از خانواده ایرانی که با نوازش پرنده آن، نور داخلی سازه روشن می شود.