یادمان مهمان نوازی

روزهای زیادی در چهارفصل سال، شهر ما قدم‌های سبز مهمان‌هایی را انتظار میکشد که به شوق زیارت تا حرم سفر می‌کنند. شهر ما با نگاهی پر از اشتیاق پیشوازی از مهمان‌هایی را انتظار میکشد که بهترین میزبان دنیا را دارند. چه بهانه‌ای بهتر از حضور این همه مهمان، که به مهمان نوازی و راه و رسمش، بپردازیم.

در باور ما، ضيافت، مهماندارى و مهمان‌نوازی، نشانۀ جوان مردی و سخاوت است. دست و دل باز بودن و سفره‌ای گشوده داشتن هم يكى از برجسته‌ترین ارزش‌های انسانى و مكارم اخلاقی‌ست.  در باور ما، مهمان، نه تنها روزىِ خودش را می‌آورد، بلکه برکتی ویژه هم به قصه روزی میزبانش می‌بخشد. می‌گویند مهمان حبیب خداست.

در قصه‌ها اگر کسی در پذیرایی از مهمان شرایط ادب و احترام را به جای می‌آورد، می‌گفتند مهمان‌نواز است. آدم‌های مهمان‌نواز در هرجامعه ای به‌عنوان انسان‌های اجتماعی شناخته می‌شوند و شان اجتماعی بالاتری دارند. مهمان نوازی تنها پذیرایی ویژه و به زحمت انداختن خودت برای مهمان داری نیست؛ بلکه خوش‌رویی و احترام است که از ما یک میزبان شایسته می‌سازد.

اگر چه در نوروز و چه در باقی روزهای سال، مهمانی ها با آداب ویژه و درست خودش برگزار بشود، پیوند دوستی و برادی را بین مهمان و میزبان قوی تر می‌کند مهمانی که نمک گیر سفرۀ صاحبخانه است، نمکدان نمی‌شکند و حق و حرمت سفره دار را به جا می‌آورد. و خوش به سعادت آنها که این روزها به مهمانی حضرت رضا مشرف می‌شوند و طعم احسان چنین میزبانی را می‌چشند…!

ایستگاه مهمان‌نوازی سازه‌ایست برای به تصویر کشیدن یک خانواده که در حال تدارک و پذیرایی از مهمان هستند. در این فضا هم‌زمان با پخش موسیقی، وسایل پذیرایی دست شخصیت‌ها حرکت می کند. مخاطب می‌تواند با چرخاندن یک اهرم شخصیت‌های حاضر در این سازه را به حرکت در آورند.

در این سازه شخصیتی در حال خواباندن نوزاد، شخصیت دیگری در حال پذیرایی با سینی و دیگری در حال پذیرایی با ظرف میوه به چشم می‌خورد.