یادمان همنشین

بین همۀ قصه‌های دنیا، تصویری غمگین‌تر از این نیست که تنهایی را همنشین آدم‌ها ببینیم.

آدم‌هایی که جدا از هم، در کوره راه‌های زندگی گم می‌شوند و آرزوهایشان مدت‌هاست که از یاد رفته. ‏آدم هایی که حرف مشترکی برای گفتن ندارند و معلوم نیست از کدام نقطۀ تاریخ راهشان را از هم جدا کرده و از همنشینی و همدلی و همدلی، دل کنده‌اند. بی همنشینی هزار و یک چهره دارد، اما با هر چهره‌ای تنهایی راه به جایی بردن، مهیب و طاقت‌فرساست. وقتی می‌شود در مسیر زندگی دل داد به حضور همنشینی، می‌شود به وقت خستگی به او تکیه کرد و به وقت اشتیاق مراقب او بود، چرا باید ترس و تاریکی تنهایی را به جان خرید؟

اما اگر هدفمان از پیمودن مسیر زندگی رسیدن به رشد و تعالی ست، نباید فراموش کنیم که همنشینی قواعد و آداب، راه و رسمی دارد. .

میان این همه آداب، قانونى داريم كه هميشه ثابت است: ما آدم‌ها به همنشین‌هایمان عادت می کنیم. اهلیِ آن‌ها می‌شویم.

و این یعنی انتخاب همنشین راه رفتن روی لبۀ تیغ است.

ما شبیه همنشین هایمان می‌شویم.  پس اگر نشست و برخاست و همراهی با آدم‌های کم بها و راه گم کرده را انتخاب کنیم، کلاهمان پس معرکه است. به جای پیش رفتن در مسیر رشد و بالندگی، به گمراهی عادت می‌کنیم.

اصلا گمراهی برایمان می‌شود همان همیشگی! ما قرار نیست به خاطر انتخاب یک همنشین نادرست تبدیل به یک انسان خودبین، دروغ‌گو، اهل ریا یا ایرادگیر شویم. انتخاب ما همنشینی با شادی و انگیزه ، همراهی با امید و خوشبینی است.

ما فراموش نمی‌کنیم شخصی که به جای مرغ‌های زمین‌گیر با عقاب‌ها همنشین شود، پرواز خواهد کرد..

ایستگاه همنشین از 7 استوانه شیشه ای تشکیل شده است که راه هرکدام از دیگری می گذرد و باید برای وارد شدن به هرکدام از خانه ها، باید از در قبلی عبور کرد. داخل استوانه ها نوشته های انگیزشی برای رسیدن به هدف قرار دارد.